SCHOOLPLEINPRAKTIJKEN

Hi @tim_cook my iPhone has a virus called "U2" how do I uninstall it?

Bovenstaande Tweet was zo ongeveer de meest geciteerde in de media de afgelopen week. Kranten en websites smulden van iTunes-gebruikers die ‘Songs Of Innocence’, het nieuwe album van U2, plotseling in hun muziekbibliotheek zagen verschijnen en duidelijk maakten dat ze de band en hun muziek niet bliefden. Wie de albumtitel intikt op Google, ziet voornamelijk artikelen die beschrijven hoe het album weer verwijderd kan worden.

Nee, het is niet cool om U2 goed te vinden. U2 is voor het grote publiek en dat soort muziek vindt de smaakpolitie per definitie niet best. Hoe halen Bono en consorten het dan in godsnaam in hun hoofd ons zomaar lastig te vallen met nieuwe muziek?!

Het is de vraag of het wel zo slim is van de band, toch een van de grootste van de afgelopen decennia, om hun nieuwe album zomaar beschikbaar te maken voor iedereen. Ook al zijn ze er door Apple gewoon voor betaald; de gemiddelde luisteraar krijgt nu toch de indruk dat deze muziek van U2 gewoon gratis is – en dus niet veel waard.

Hoe dan ook, de rode vlag ging uit en het grote U2-bashen kon beginnen. Opiniemakers buitelden over elkaar heen om te melden hoe middelmatig, vlak en midlife crisis-achtig de muziek op het album was, uitzonderingen daargelaten. Het vagevuur smeult ook deze week nog lekker na, zo bleek uit een column in de Volkskrant van afgelopen dinsdag, waarin de band de “K3 van de New Wave” wordt genoemd. Het is alsof de kritische goegemeente massaal het verzamelde werk van Kabouter Plop in de maag gesplitst kreeg, zo groot was de verontwaardiging.

Nee, je hoeft U2 niet goed te vinden, het kan je smaak niet zijn. Nee, ‘Songs Of Innocence’ is zeker niet het beste album van de band, daar zijn we het allemaal wel over eens. En nee, ook ik vind U2 al lang niet meer zo goed als ten tijde van  ‘Achtung Baby’. Maar het is te makkelijk om cynisch te zijn, om iets neer te sabelen waar je persoonlijk geen interesse in hebt of wat je niet goed ‘mag’ vinden. Als je als muziekrecensent van een gerespecteerd Nederlands dagblad op Twitter meldt dat je jezelf op een gevulde koek trakteert omdat je het album hebt kunnen uitzitten, ben jij niet degene die de recensie moet schrijven. Ik vraag me oprecht af of al die journalisten die al dezelfde dag met hun recensies kwamen, het album überhaupt meer dan één keer beluisterd hebben.

Dit soort praktijken riekt nogal naar het schoolplein van weleer. “Pff, ik heb helemaal geen zin om bij Pietje te gaan spelen, want hij is echt zo suf, maar ja, het moet van mijn mama.”

Hier wordt met iets te veel genoegen een band afgebrand die volgens 'zij die het kunnen weten' over zijn hoogtepunt heen is. Maar ook aan dit album is jarenlang gewerkt door mensen van vlees en bloed, mensen die hun zielenroerselen geprobeerd hebben in muziekvorm te gieten, die het beste hebben gegeven van wat op dat moment tot hun mogelijkheden behoort. Mensen die ook gewoon onzeker worden van kritiek, die een risico nemen en die niet zeker weten of het slim is wat ze doen. Ik vind dat zulke mensen een kans verdienen. Een beetje empathie is hard nodig in deze meedogenloze social media-tijden.

Dat betekent niet dat iedereen alleen nog maar positieve recensies moet schrijven, alleen maar omdat artiesten “nu eenmaal hun best gedaan hebben”. Het is echter veel te gemakzuchtig van de cooler-than-thou-brigade om zo’n album in een uurtje schrijfwerk wel even af te serveren, alleen maar om te bewijzen hoe gevat of edgy je zelf bent.

Oh ja, wisten jullie trouwens dat ik ze in 1938 nog voor drie man en een paardenkop in Schuddebuikerveen heb zien optreden?