Rode Koontjes

Gisterenmiddag, een stralende woensdagmiddag waarop de zon uitbundig scheen en de lente voor het eerst haar gezicht liet zien, zat ik in de benedenzaal van bioscoop Rialto. Samen met mij zoon van zes keek ik naar ‘Het Lied van de Zee’. 

Alweer. 

Precies een week eerder zaten we er namelijk ook en keken naar diezelfde film. Deze keer had mijn zoon een vriendje meegenomen, want die moest hem ook zien. En al zijn zeehondenknuffels (drie stuks) ook, plus zijn kleine tijgertje. Sinds hij de animatiefilm voor de eerst keer zag, raakt hij er niet over uitgepraat. Elke avond voordat hij gaat slapen luistert hij op Spotify naar de dromerige titelsong en zijn vader heeft hij al meerdere keren in geuren en kleuren – en tot in de kleinste details – het verhaal verteld. 

Dat verhaal gaat over een jongetje, Ben, die in een vuurtoren op een piepklein Iers eilandje woont. Hij is woedend op zijn kleine zusje Saoirse, omdat met haar ook het verdriet in zijn leven is gekomen. Zijn moeder is op mysterieuze wijze verdwenen, zijn vader is ontroostbaar en hij en zijn zusje moeten bij zijn oma in Dublin gaan wonen. Maar als Ben erachter komt dat de elfenwereld waarover zijn moeder hem altijd vertelde echt bestaat en zijn zus een Selkie is (een mystiek wezen dat de elfen van de ondergang kan redden), begint hij aan een spannende queeste zodat zijn kleine zusje haar taak kan volbrengen. 

De manier waarop Ben en Saoirse naar elkaar toegroeien en de liefde van Ben voor zijn zus opbloeit, is ontroerend om te zien. Geen enkel karakter is hier enkel slecht of goed, bij alle personages schemert de wanhoop of de onmacht door de woede heen – een zeer welkome tegenhanger voor wat filmcriticus Roger Ebert de “door Transformers beschadigde generatie” noemt. Zo wordt de angst voor heftige emoties verbeeld door de uilenheks Macha, die alle elfen in steen verandert. “Ik haat gevoelens die zomaar opkomen!” roept ze uit tegen Ben als hij haar confronteert. Maar de arme heks blijkt zo kapot van verdriet om haar zoon, dat ze verslaafd is geworden aan het vangen van elfengevoelens in potjes en ze op die manier versteent.

De (voor een Oscar genomineerde) heldenreis van Ben wordt verteld via prachtige, handgetekende beelden in waterverfkleuren, die net zo organisch kabbelen, dwarrelen en van vorm veranderen als de zee zelf. Vooral de scènes in het donker, in een koelblauwe gloed, zijn magisch; met sprookjesachtige lichtjes die al rinkelend de weg wijzen in het donker en de lichtstraal van de vuurtoren die rond zoeft in de nacht. In deze magische wereld krijgt het bovennatuurlijke vrij spel en biedt het de poort naar transformatie – letterlijk en figuurlijk.

Natuurlijk vindt Ben de jas van Saoirse terug, de jas waarmee ze haar Lied van de Zee kan zingen en de elfenwereld – inclusief moeder – weer op glorieuze wijze tot leven komt in een adembenemend schouwspel met een warme, gouden gloed.

Ook mijn zoon zat te gloeien na afloop. Heftige emoties worden niet bepaald geschuwd in deze film over kwetsbaar zijn, rouw, liefde en vergeving. Met rode koontjes moest hij alles wat hij had gezien nog even op zich in laten werken. Ikzelf zat met een dichtgeknepen keel van ontroering. 

Wat mij betreft gaan we volgende week weer.