London Loves

"Why, Sir, you find no man, at all intellectual, who is willing to leave London. No, Sir, when a man is tired of London, he is tired of life; for there is in London all that life can afford."
— Samuel Johnson (1777)

In de zomer van 1992 was ik voor het eerst in Londen. Samen met vier vriendinnen bezochten we twee concerten van onze idolen Wet Wet Wet in Wembley Arena. Ik was 17 jaar oud en we sliepen in een hostel in Holland Park. Ik weet nog dat ik in één klap gegrepen werd door de Britse hoofdstad. De immense grandeur van brede straten als Regent Street en Fleet Street, waar rode dubbeldekkerbussen langzaam doorheen slingerden; de elegante town houses aan statige pleinen; de pittoreske Victoriaanse parken, het bruisende Piccadilly Circus; de enorme winkels in Oxford Street – het maakte allemaal diepe indruk op me. De grootsheid van de stad was indrukwekkend, zowel in uiterlijk als in cultuurhistorisch opzicht.

Het voelde alsof ik thuiskwam in een stad waar ik nooit eerder was geweest.

Twee jaar later had ik er al een jaar als student aan de Universiteit van Utrecht opzitten. Het was een weinig succesvol jaar, want ik had eigenlijk nog helemaal geen zin om te studeren en sprokkelde met moeite twintig studiepunten bij elkaar (nog niet de helft van de vereiste hoeveelheid). De keuze om een jaar als au pair naar Londen te verhuizen was dan ook snel gemaakt.

Misselijk van de zenuwen stapte ik in september 1994 op het vliegtuig naar Heathrow. Het internet, email en Skype bestonden nog (net) niet, dus ik had geen idee wie ik aan de andere kant van de vliegreis zou aantreffen. Het enige wat ik wist is dat ik een jaar in Londen zou kunnen wonen en dat was genoeg. De mensen met wie ik het daaropvolgende jaar zou doorbrengen (een alleenstaande moeder met een dochter van acht) bleken ontzetten lief en ik maakte al snel vrienden.

Mijn jaar in Londen bestond voornamelijk uit het zo gulzig mogelijk opslurpen van alles wat de stad te bieden had: cultuur, bezienswaardigheden, winkels, cider, clubs, pubs en concertzalen. Britpop en acid jazz beleefden hun hoogtijdagen, de pond was nog goedkoop, ik was jong en wilde wat. En dus ging ik tot diep in de nacht dansen in de Marquee op Charing Cross Road en in de Raw Club even verderop. En daarna een uur in de nachtbus terug naar Chiswick, een lommerrijke buitenwijk ten zuidwesten van de stad. Ik ging naar de pub met uitzicht op de Thames in Richmond, ging kriskras door de stad met de Victoria, Bakerloo en Central Line, zag de voorloper van Kula Shaker in een pub in Camden en Blur in Mile End Stadium. Ik shopte me een ongeluk bij Topshop, Tower Records en HMW en was steeds net op tijd terug om Lucy in haar schattige uniformpje op te halen van school. De beleefdheid van de Engelsen, die – hoe druk en hectisch het ook is – altijd de deur voor je open houden en ruimte maken voor je op straat, paste me als een warme jas. 

Mijn lever heeft er wel onder geleden, maar dat mocht de pret niet drukken.

Na dat jaar, waarbij ik met pijn in mijn hart terugkeerde naar Nederland omdat ik het lef niet had mijn mogelijkheden in Londen te onderzoeken, greep ik elke mogelijkheid aan de stad weer te bezoeken. Gelukkig woonde een van mijn beste vriendinnen er inmiddels en had ik op een gegeven moment een Brits vriendje wiens ouders er woonden. Toch, tot een huwelijk met de stad is het nooit gekomen. Londen is altijd een verre, maar trouwe geliefde gebleven.

Door de jaren heen werd Londen steeds duurder en ik steeds meer gesetteld in Amsterdam. Toch probeer ik er nog elk jaar naartoe te gaan. En elke keer als ik weer het station uitkom en voor het eerst weer op een Londense straat sta, ben ik weer even thuis. Ik ben weer in de stad die me zoveel heeft gegeven, waar elke buurt en elk metrostation weer een andere herinnering oproept.

Natuurlijk, Londen is ook een oude stinkstad waar je veel te lang onderweg bent van A naar B, waar je zwart snot snuit van de uitlaatgassen, waar je inmiddels veel geld moet uitgeven om überhaupt te overleven.

Maar het is wel míjn oude stinkstad.