|
30/9/2014 2 Comments MET DE GROETEN VAN DAVID SCHWIMMER Deze maand is het twintig jaar geleden dat Friends van start ging: op 22 september 1994 werd de allereerste aflevering van de serie uitgezonden op de Amerikaanse televisie. Friends, over een groep van zes vrienden in New York die zo hecht was als familie, groeide uit tot een van de meest succesvolle en populaire sitcoms aller tijden.
De zevende aflevering van seizoen zes, getiteld “The One Where Phoebe Runs”, werd opgenomen in de Warner Brother Studios in Burbank, Californië, op vrijdag 8 oktober 1999 om precies te zijn. Dat weet ik omdat ik net een oud fotoalbum heb opgeduikeld waarin een A4-tje zit geplakt met daarop deze gegevens. Op het papier staat verder dat de brief geldt als toegangsbewijs voor twee personen voor de opnames van deze aflevering. Ja, dat had mijn vriendin Eva destijds handig geregeld – via een bedrijfje dat Audiences Unlimited heet en blijkbaar nog steeds bestaat. We zouden tien dagen op vakantie naar Los Angeles gaan, het entertainmentmekka waar de zon altijd schijnt en de droombestemming van twee meisjes van 24 met een voorliefde voor showbiz. In een spierwitte huurauto toerden we door de Hollywood Hills en Bell Air (waar we ons vergaapten aan de huizen van de rich & famous), dronken we thee in het Beverly Hills Hotel, cruiseden we door Santa Monica en Venice en zonnebaadden we met nieuw gemaakte vrienden op een privéstrand in Malibu. Een reisje naar Hollywood is uiteraard niet compleet zonder een bezoek aan de filmstudio’s aldaar. Tijdens de tour langs de openluchtsets van Universal zagen we een enorm kunstmatig meer waar zee-scenes werden opgenomen. En héé, was dat niet het motel van Norman Bates uit Psycho? Ook reden we langs het dorpsplein van Hill Valley uit Back To The Future en een speciaal voor Steven Spielberg gereserveerde parkeerplaats – eveneens een ware attractie. Maar het ultieme Hollywood-hoogtepunt moest nog komen. Op vrijdagmiddag meldden we ons bij de poort van het Warner Brothers-complex met eerdergenoemd A4-tje. Samen met tientallen opgewonden gelukkigen werden we na lang wachten eindelijk toegelaten tot het heilige domein der televisie-opnames. De studio leek erg klein, zo in het echt. De set bestond uit kleine hokjes waarin de diverse locaties uit de serie waren opgebouwd. Ik geloof dat het appartement van Monica en Chandler (die net waren gaan samenwonen) zich middenin bevond en het appartement van Joey aan de linkerkant. Het publiek zat op een tribune, redelijk dicht bij de set. Voordat de opnames begonnen werden we ‘geanimeerd’ (zoals dat heet) door een man die ons vooral op het hart drukte zo hard mogelijk te klappen en joelen. Toen de zes hoofdrolspelers (waarvan werd gefluisterd dat ze per persoon een miljoen per aflevering kregen) eindelijk de set betraden en de opnames begonnen, keek ik mijn ogen uit. Natuurlijk was het interessant Jennifer Aniston en haar wereldberoemde collega’s eens in het echt te zien, maar wat vooral opviel was de concentratie op de set. David Schwimmer liep in de pauzes tussen de opnames met een strak gezicht al ijsberend zijn tekst op te dreunen en na elke take werd druk overleg gevoerd met een viertal crewleden die aantekeningen maakten. Schrijvers, zo begreep ik later, die ter plekke nog dingen aanpasten als men het idee had dat een grap toch niet helemaal werkte of het publiek wat te lauw reageerde. En inderdaad, scènes bleken soms drastisch veranderd of ingekort bij een tweede opname. Tussendoor kregen we pizza en nog meer gebabbel van de animatieman en ondertussen kreeg ik het behoorlijk koud in die ge-airconditioneerde studio. Eva en ik hoopten vurig dat het gerucht dat Brad Pitt een gastrol zou krijgen in de serie, nu net bij onze opname waarheid bleek, maar wij moesten het doen met model Elle MacPherson, die de nieuwe kamergenoot van Joey speelde. Na een uur of drie zaten de opnames erop en werden wij zo snel mogelijk van de tribune af geleid, terwijl de acteurs nog op de set rondliepen. Maar sluw als we waren, bleven we net lang genoeg dralen om David Schwimmer aan zijn mouw te trekken. Een vriendin van Eva was groot fan van hem en Eva vroeg hem om iets op een ansichtkaart te krabbelen, die zij dan vervolgens zou opsturen. En zou kwam het dat op een Nederlandse deurmat op een zekere dag in 1999 een kaart neerplofte met de hartelijke groeten van een beroemde Hollywoodster. De belangrijke rol die de schrijvers daar op de set van Friends innamen, is wat me het meest is bijgebleven van mijn bezoek aan die opnames destijds. Het zou goed kunnen dat op die vrijdagmiddag het eerste zaadje is geplant dat veel later (en na diverse televisie- en schrijfomzwervingen) zou uitgroeien tot de keuze die ik dit jaar heb gemaakt. Volgende maand, precies vijftien jaar na mijn bezoek aan de set van Friends, begin ik met een opleiding tot scenarioschrijver en ga ook ik een poging doen om originele, ontroerende, grappige en spannende scripts te schrijven. Het lijkt me fantastisch als een door mij geschreven idee of dialoog uiteindelijk tot leven komt op een filmset of een televisiescherm. Of dat ook echt gaat lukken? De tijd zal het leren. In vijftien jaar kan veel gebeuren, zo blijkt maar weer.
2 Comments
18/9/2014 0 Comments SCHOOLPLEINPRAKTIJKEN Hi @tim_cook my iPhone has a virus called "U2" how do I uninstall it?
Bovenstaande Tweet was zo ongeveer de meest geciteerde in de media de afgelopen week. Kranten en websites smulden van iTunes-gebruikers die ‘Songs Of Innocence’, het nieuwe album van U2, plotseling in hun muziekbibliotheek zagen verschijnen en duidelijk maakten dat ze de band en hun muziek niet bliefden. Wie de albumtitel intikt op Google, ziet voornamelijk artikelen die beschrijven hoe het album weer verwijderd kan worden. Nee, het is niet cool om U2 goed te vinden. U2 is voor het grote publiek en dat soort muziek vindt de smaakpolitie per definitie niet best. Hoe halen Bono en consorten het dan in godsnaam in hun hoofd ons zomaar lastig te vallen met nieuwe muziek?! Het is de vraag of het wel zo slim is van de band, toch een van de grootste van de afgelopen decennia, om hun nieuwe album zomaar beschikbaar te maken voor iedereen. Ook al zijn ze er door Apple gewoon voor betaald; de gemiddelde luisteraar krijgt nu toch de indruk dat deze muziek van U2 gewoon gratis is – en dus niet veel waard. Hoe dan ook, de rode vlag ging uit en het grote U2-bashen kon beginnen. Opiniemakers buitelden over elkaar heen om te melden hoe middelmatig, vlak en midlife crisis-achtig de muziek op het album was, uitzonderingen daargelaten. Het vagevuur smeult ook deze week nog lekker na, zo bleek uit een column in de Volkskrant van afgelopen dinsdag, waarin de band de “K3 van de New Wave” wordt genoemd. Het is alsof de kritische goegemeente massaal het verzamelde werk van Kabouter Plop in de maag gesplitst kreeg, zo groot was de verontwaardiging. Nee, je hoeft U2 niet goed te vinden, het kan je smaak niet zijn. Nee, ‘Songs Of Innocence’ is zeker niet het beste album van de band, daar zijn we het allemaal wel over eens. En nee, ook ik vind U2 al lang niet meer zo goed als ten tijde van ‘Achtung Baby’. Maar het is te makkelijk om cynisch te zijn, om iets neer te sabelen waar je persoonlijk geen interesse in hebt of wat je niet goed ‘mag’ vinden. Als je als muziekrecensent van een gerespecteerd Nederlands dagblad op Twitter meldt dat je jezelf op een gevulde koek trakteert omdat je het album hebt kunnen uitzitten, ben jij niet degene die de recensie moet schrijven. Ik vraag me oprecht af of al die journalisten die al dezelfde dag met hun recensies kwamen, het album überhaupt meer dan één keer beluisterd hebben. Dit soort praktijken riekt nogal naar het schoolplein van weleer. “Pff, ik heb helemaal geen zin om bij Pietje te gaan spelen, want hij is echt zo suf, maar ja, het moet van mijn mama.” Hier wordt met iets te veel genoegen een band afgebrand die volgens 'zij die het kunnen weten' over zijn hoogtepunt heen is. Maar ook aan dit album is jarenlang gewerkt door mensen van vlees en bloed, mensen die hun zielenroerselen geprobeerd hebben in muziekvorm te gieten, die het beste hebben gegeven van wat op dat moment tot hun mogelijkheden behoort. Mensen die ook gewoon onzeker worden van kritiek, die een risico nemen en die niet zeker weten of het slim is wat ze doen. Ik vind dat zulke mensen een kans verdienen. Een beetje empathie is hard nodig in deze meedogenloze social media-tijden. Dat betekent niet dat iedereen alleen nog maar positieve recensies moet schrijven, alleen maar omdat artiesten “nu eenmaal hun best gedaan hebben”. Het is echter veel te gemakzuchtig van de cooler-than-thou-brigade om zo’n album in een uurtje schrijfwerk wel even af te serveren, alleen maar om te bewijzen hoe gevat of edgy je zelf bent. Oh ja, wisten jullie trouwens dat ik ze in 1938 nog voor drie man en een paardenkop in Schuddebuikerveen heb zien optreden? 9/9/2014 3 Comments WADDENSPROOKJE Into The Great Wide Open wordt officieel een festival genoemd, maar de 6000 bezoekers die afgelopen weekend op Vlieland waren, weten wel beter. Noem het een kunst- en cultuurbelevenis, een natuurspektakel of een eiland-avontuur (bij gebrek aan betere omschrijvingen), maar 'festival' dekt de lading gewoonweg niet.
|
RSS Feed
