Zie hem gaan, de allerlaatste koetsier van Manhattan, in statige draf over de vijfde avenue, klip-klop-klip-klop tussen de pruttelende, sissende, ratelende gevaartes op vier wielen. Zijn kin wijst fier omhoog, maar zijn ogen verraden angst. Het duizelt hem, al die gebouwen die almaar hoger worden en waar de kerktorens vaak al niet meer bovenuit kunnen piepen. Ook het paard lijdt aan desoriëntatie. Als een van de auto’s bruusk inhaalt en het beest afsnijdt, heeft het er genoeg van. Midden op de rijbaan blijft het staan, ter hoogte van de drieëndertigste straat, waar het zicht op de hemel nog niet gehinderd wordt door die kolos van 102 verdiepingen waar ooit een reuzengorilla bovenop zal klimmen. Als een standbeeld staat de koets met paard daar op die kaarsrechte avenue, terwijl links en rechts toeterende T-Fords om het houten ding heen slalommen. Opeens wordt de koetsier heel helder in zijn hoofd. Hij kijkt omhoog naar de torenhoge gebouwen en weet: hij moet juist omlaag. Rustig koppelt hij het paard los van de wagen en neemt plaats op de rug van het dier. Een korte aansporing en het komt in beweging. In galop snelt het de brede verkeersader af en de genummerde zijstraten schieten voorbij, als een lift die langs de verdiepingen van een wolkenkrabber naar beneden suist. Het paard sprint langs en over obstakels, door het oudste deel van de uitdijende stad waar de straatnummers straatnamen worden en het bochtig wordt, voorbij de plek waar de twee allerhoogste torens tot stof zullen vergaan en vervangen zullen worden door nog veel hogere torens, en hup, met een ferme sprong zo het water van de baai in, om samen met zijn berijder in een loodrechte lijn van pakweg min zes verdiepingen direct naar de bodem te zinken, ver weg van de race naar de wolken.
0 Comments
|
RSS Feed
