In The Name Of Love

Inderdaad, een stukje over U2. En inderdaad, andere opiniemakers hebben hun zegje allang gedaan en de band is het land alweer uit. Toch wil ik ook een duit in het zakje doen. Ik heb er lang over na moeten denken wat ik eigenlijk wilde schrijven en de opties waren eindeloos. Het zou kunnen gaan over al die geweldige stuurlui die aan wal staan en hun oordeel geven, smaakverschillen, minachting. Ik zou een zuur stukje kunnen schrijven, maar dat had ik al eerder gedaan en daarnaast: mijn verdediging hebben ze helemaal niet nodig en ik wil niet nog meer negatieve energie verspreiden.

Nee, dit stukje gaat over liefde. Als er één band is die liefde begrijpt en verspreidt, is het U2 wel. Het is ongelofelijk hoe ze je tijdens hun concerten optillen, hoe ze je langzaam doen wegzweven in een euforische staat van pure liefde – voor het leven, voor de mensheid, voor de muziek. U2 belichaamt voor mij de kracht van muziek; hoe die kan verbinden en hoe er een magisch energieveld kan ontstaan tussen artiest en publiek. Elevation indeed.

Die politieke en maatschappelijke boodschappen dragen daar wat mij betreft juist nog meer aan bij. Het zijn boodschappen van liefde, van hoop en geloof in de kracht van menselijkheid en mededogen. Van een innerlijke noodzaak voelen goed te doen.

Dat is een erg christelijke boodschap, dat klopt. Maar dat is niet zo gek voor een band waarvan driekwart in de begindagen in de ban was van een bijbelgroep die een alternatieve versie van het christendom propageerde. Het is geen geheim dat U2 christelijke waarden verkondigt, de songteksten staan er bol van. En dat is ook gedeeltelijk wat me zo aanspreekt.

Misschien ben ik veel christelijker dan ik denk.

Want als je de boodschap van Jesus in zijn meest pure vorm bekijkt, zonder al die religieuze ruis, is het een boodschap van liefde. Liefde is de rode draad in het werk van U2. Liefde in al zijn verschijningsvormen. Passie voor rock ‘n’ roll en spektakel, compassie voor Afrika, trouw aan elkaar als band, trouw aan de fans.

Bij alle concerten die ik van U2 heb bezocht bekruipt mij op een gegeven moment hetzelfde gevoel. Als al die duizenden, vaak zelfs tienduizenden mensen om me heen langzaam opstijgen, high van liefde, denk ik steeds: onthoud dit gevoel, dit is hoe je wilt leven. Dit is het wereldbeeld waar je voor moet kiezen. Want hoe je naar de werkelijkheid kijkt is een keuze, zoveel staat vast voor mij. Kies ik voor cynisme, voor alles kapot analyseren, voor oordelen, of kies ik voor liefde? Ga ik twijfelen aan belastingconstructies, aan goede bedoelingen? Ga ik meehuilen met de wolven? Of vertrouw ik op mijn hart?

U2 herinnert me aan het feit dat ik kan kiezen voor het goede in mensen en dat zelfs als het tegendeel bewezen mocht worden, ik kan kiezen ze te vergeven.

Op het moment dat het concert afgelopen zaterdag in de Ziggo Dome zijn climax bereikte en zeventienduizend stemmen Pride (In The Name Of Love) meezongen, kreeg ik de neiging om net als Peter Pan in Finding Neverland heel hard te gaan roepen: “If you believe, clap your hands!” 

Mocht ik in jouw bijzijn opeens in mijn handen gaan klappen op het moment dat de negatieve energie de overhand neemt, dan weet je nu waarom.