18/6/2015 0 Comments Augustus – en wat daarna kwamHet moet augustus 1994 geweest zijn. Op de Wikipedia-pagina van de Sneekweek staat dat die elk jaar in die maand plaatsvindt en ik was met mijn studievriendin Janneke, die ik een jaar eerder nog niet kende. Een jaar later zat ik in Londen als au-pair. En op de Wiki-pagina van Counting Crows staat dat Mr Jones in april 1994 uitkwam. Janneke’s ouderlijk huis stond ergens in een weiland rond Sneek. Waarom we naar de Sneekweek gingen weet ik niet meer, waarschijnlijk vond Janneke dat ik dat een keer mee moest maken. Het was iets met zeilen begreep ik, al heb ik uiteindelijk geen zeilboot gezien. Hoe lang we precies in Friesland waren weet ik ook niet meer. Twee dagen? Vier? Haar ouders waren op vakantie dus we hadden het rijk alleen. Het was warm die dagen, dat weet ik nog wel. Overdag hingen we in en rond het huis en luisterden we muziek. Herstel: we luisterden Counting Crows. August & Everything After om precies te zijn, de debuutplaat. In mijn herinnering stond ‘ie simpelweg op repeat. De melancholieke liedjes; de gepijnigde stem van zanger Adam Duritz; de teksten over moeizame relaties en hartezeer; we vraten het op. ’s Avonds fietsten we naar Sneek, waar we deden wat de meeste 19-jarige meisjes doen als het feest is: veel te veel drinken en jongens zoeken om mee te zoenen. Daarna fietsten we in het donker, met alleen het licht van de maan als gezelschap, door de weilanden. Om over de slootjes heen te komen moesten we over smalle balken fietsen die over het water heen lagen. Het is een mirakel dat we niet gevallen zijn. En in de late ochtend, als we onze roes hadden uitgeslapen, begon Adam Duritz weer van voren af aan met Round Here. Twee negentienjarige meisjes, net puber-af en op het scharnierpunt van volwassenheid, alleen op een boerderijtje met vijf muzikanten uit Berkeley, Californië als enige gezelschap. En maar luisteren naar die gepijnigde Adam Duritz en zijn donkere verhalen.
But the girl on the car in the parking lot Says: "Man, you should try to take a shot Can't you see my walls are crumbling." Then she looks up at the building Says she's thinking of jumping. She says she's tired of life; She must be tired of something. 'Round here she's always on my mind 'Round here (hey man) I got lots of time 'Round here we're never sent to bed early And nobody makes us wait 'Round here we stay up very very very very late In de jaren daarna bleef ik geïnteresseerd in Counting Crows en zag ze meerdere keren live. In 2004 mocht ik ze zelfs de hand schudden in Ahoy. Daarna verloor ik mijn interesse – ik kende dat gekweel van Duritz zo langzamerhand wel. Maar gisterenavond liet ik me toch weer een keer verleiden tot een live concert, in de Philharmonie in Haarlem. Van tevoren mocht ik even gedag zeggen in de kleedkamer. Ik keek Adam Duritz aan, die daar tegenover me stond met dat rare ananashaar, gekleed in een korte broek met daaronder lelijke gympen, en dacht: Jij hebt 21 jaar geleden zo’n enorme rol gespeeld in mijn leven, je hebt geen idee. Jij was zo belangrijk voor me, ondanks dat ananashaar. En nu ben ik hier, op m’n veertigste, en zing jij nog steeds Round Here. En ik zing weer mee - woord voor woord.
0 Comments
Leave a Reply. |